Relativne klauzule na latinskom jeziku odnose se na klauzule koje su uvele relativne zamjenice ili relativni prislovi. Relativna konstrukcija klauzule uključuje glavnu ili neovisnu klauzulu izmijenjenu ovisno o podređenoj klauzuli. To je podređena klauzula koja drži relativnu zamjenicu ili relativni naziv koji daje ime ovoj vrsti klauzule.
Te se relativne zamjenice slažu u rodu, osobi (ako je relevantno) i broju s antecedentom (imenica u glavnoj rečenici koja je izmijenjena u relativna klauzula), ali njegov se slučaj obično utvrđuje konstrukcijom zavisne klauzule, mada povremeno dolazi i od njene prethodna.
Evo tri primjera Bennettovih Nova latinska gramatika. Prve dvije prikazuju relativnu zamjenicu koja uzima svoj slučaj iz konstrukcije, a treća pokazuje kako je uzima bilo iz konstrukcije ili antecedenta, ali njen broj dolazi iz neodređenog izraza u prethodna:
Harkness napominje da u poeziji ponekad antecedent može uzeti slučaj relativnog, pa čak i biti ugrađen u relativnu klauzulu, gdje se rodbina slaže s antecedentom. Primjer koji on daje dolazi iz Vergila:
Latinski upotreba prislova koristi više nego u engleskom. Ciceron, umjesto čovjeka od koga ste to čuli, kaže da je čovjek odakle ste to čuli:
Ponekad su te dvije konstrukcije nerazdvojne. Ponekad nema razlike; druga vremena mijenja značenje.